Η άδικη σύλληψη, η προσαγωγή μου στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, ο
βασανισμός μου στη Μέρλιν, ο εγκλεισμός μου στα άθλια στρατόπεδα συγκέντρωσης
της Γερμανίας, η συνολική ταλαιπωρία μου και η
στέρηση της ελευθερίας μου για ενάμισι περίπου χρόνο, με γέμισαν θυμό,
πέραν των σωματικών και ψυχολογικών προβλημάτων που μου κληροδότησαν τα χρόνια
που πέρασαν.
Θεώρησα χρέος μου, σαν αντάλλαγμα των άσχημων καταστάσεων που πέρασα, να αναζητήσω τη δικαίωσή μου μέσα από τη δικαιοσύνη του ελληνικού και του γερμανικού κράτους.
Όλα
αυτά τα χρόνια που πέρασαν και όποτε μάθαινα για νομοθεσία που αφορούσε
αποζημιώσεις αιχμαλώτων στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, ήμουν από τους
πρώτους που έκανα αιτήσεις. Δεν προσδοκούσα ποτέ το χρήμα γιατί αυτό από μόνο
του δεν μπορεί να επουλώσει πληγές, αλλά ζητούσα πάντα τη δικαίωση για τις
διώξεις που υπέστην χωρίς να έχω διαπράξει κάποια αδικία ή να έχω πειράξει
κάποιον. Τα χρήματα που έδωσα κατά καιρούς σε δικηγόρους για να με
υπερασπιστούν στα δικαστήρια, είναι περισσότερα από τις αποζημιώσεις που έλαβα.
Κόπιασα πολύ και για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά δεν σκέφτηκα στιγμή να τα
παρατήσω, γιατί θεώρησα ότι αυτό ήταν το χρέος μου για την αποκατάσταση της
αδικίας που έγινε σε βάρος μου από το γερμανικό κράτος. Η αναγνώριση της στέρησης της
ελευθερίας μου από το γερμανικό και το ελληνικό κράτος είναι μια δικαίωση για
μένα, αλλά και μια παρακαταθήκη για τα παιδιά μου. Παραθέτω χωρίς
λεπτομέρειες τα σημαντικότερα γεγονότα απ’ αυτή την προσπάθεια.
 |
| Έγγραφο-βεβαίωση του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού που αναγράφει ότι ο Λουκάς Κόκκινος μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία στις 25 Μαΐου 1944 και επέστρεψε στις 19 Σεπτεμβρίου 1945 |
Το 1961 το γερμανικό κράτος προσεφέρθη να αποζημιώσει τους πολίτες
διαφόρων κρατών που ήταν κρατούμενοι στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Αυτό που ήταν απαραίτητο, ήταν η ύπαρξη δικαστικής απόφασης εναντίον του
γερμανικού κράτους που να βεβαιώνει ότι συλληφθήκαμε από τους γερμανούς και μας
αφαιρέθηκε η ελευθερία στην Ελλάδα και στη Γερμανία. Εκείνη την εποχή έβαλα
δικηγόρο το φίλο μου Κων/νο Πριγγή. Η απόφαση του ελληνικού δικαστηρίου το έτος
1962 ήταν η χορήγηση αποζημίωσης 14.000 δρχ. Παρά την απόφαση του δικαστηρίου,
έλαβα οριστικώς 7.000 δρχ. για αποζημίωση.
Επανέρχομαι στις 30/9/1992 με νέα αίτηση, για σύνταξη γήρατος προς την
αρμόδια υπηρεσία του γερμανικού κράτους στη Στουτγάρδη. Η απάντηση που έλαβα
στις 24/2/1993 είναι ότι η απορριφθείσα αίτησή μου για αποζημίωση, λόγω αλλαγής
του σχετικού νόμου, μπορεί να επανεξεταστεί. Τους απέστειλα τη βεβαίωση του
Ερυθρού Σταυρού και την δικαστική απόφαση (από το ελληνικό κράτος). Αλλά και
πάλι απέρριψαν την αίτησή μου. Τότε απογοητευμένος εντόπισα μια Γερμανίδα
βουλευτή που έκανε ερώτηση στη Γερμανική Βουλή σχετικά με τις αποζημιώσεις
κρατουμένων από την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και της έστειλα επιστολή
όπου της ανέφερα το ιστορικό μου και την παρακαλούσα να μου γράψει τη σχετική
νομοθεσία περί αποζημιώσεων για να προσφύγω ξανά. Η προαναφερθείσα βουλευτής
μου απάντησε λέγοντας ότι η Ελλάδα έχει πάρει ένα μεγάλο κονδύλι για
αποζημιώσεις των θυμάτων της γερμανικής κατοχής σε συμφωνία που είχε υπογράψει
με τη Γερμανία περίπου το 1955. Και γι’ αυτό το λόγο κάτοικοι της Ελλάδας δεν μπορούσαν
να διεκδικήσουν πρόσθετες αποζημιώσεις από το γερμανικό κράτος. Παρόλα αυτά,
επειδή ήταν σε εκκρεμότητα εκδίκαση υποθέσεων για αποζημιώσεις στο Ευρωπαϊκό
Δικαστήριο, θα με ενημέρωναν για οποιαδήποτε νέα εξέλιξη για το θέμα.
Το 1989 με ειδοποίησαν από το ΤΕΒΕ ότι μπορούσα να κάνω αίτηση για
αποζημίωση από το γερμανικό κράτος. Η αίτηση έγινε στις 14/11/1989 προς την
αρμόδια επιτροπή εξετάσεων των δικαιολογητικών συνταξιοδότησης ομήρων
εργαζομένων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία κατά τα έτη 1941-1945 του
κρατιδίου της Βυρτεμβέργης. Μετά από ένα διάστημα, το 1995, με ειδοποίησαν ότι
η αίτησή μου απερρίφθη, γιατί δεν είχα καταβάλει τις ασφαλιστικές εισφορές για
το διάστημα που ήμουν κρατούμενος στα στρατόπεδα συγκέντρωσης!!!
Από το 1989 μέχρι το 1999 συσσωρεύτηκαν χιλιάδες αιτήσεων κρατουμένων,
τις οποίες και απέρριπταν. Ο δρόμος για δικαίωση των αιχμαλώτων άνοιξε το 1999.
Οι Γερμανοί ίδρυσαν μια οργάνωση που λεγόταν «Ανάμνηση-Ευθύνη και Μέλλον». Ο
νόμος άρχισε να ισχύει από τις 12 Αυγούστου του 2000 και η προθεσμία παραλαβής
αιτήσεων ήταν μέχρι τις 11 Αυγούστου 2001.
Ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης θα αναλάμβανε να χειριστεί τις
αιτήσεις μας, όπως με διαβεβαίωσαν από τον γραφείο τους στον Άλιμο, στην Αθήνα,
όπου και κατέθεσα τα δικαιολογητικά μου. Σε λίγο χρονικό διάστημα μου δώσανε σε
δύο δόσεις των 7.500 δρχ. Προαπαιτούμενο γι’ αυτή την αποζημίωση ήταν ο
κρατούμενος να είναι ζωντανός από το έτος 1999 και μετά. Όπως φαίνεται οι
Γερμανοί καθυστέρησαν τη χορήγηση αυτών των αποζημιώσεων, έτσι ώστε η πληθώρα
των αιχμαλώτων της περιόδου 1941-1945 να μην ζουν πια, ή και όσοι ακόμα
κατάφεραν επιβιώσουν από την κόλαση των στρατοπέδων, να είναι υπερήλικες. Για παράδειγμα αναφέρω
ότι από την Άμφισσα ήταν κρατούμενοι στη Γερμανία 14 άτομα περίπου. Επιστρέψαμε
μόνο 9. Το 1999 είμαστε ζώντες μόνο τρεις: Ασημακόπουλος, Κόκκινος και Τσαρέλης
και φυσικά αποζημιωθήκαμε μόνο εμείς. Έχω την εντύπωση ότι το γερμανικό κράτος
άργησε τόσο πολύ την χορήγηση αποζημιώσεων, για να έχει αποβιώσει το 90% των
αιχμαλώτων. Το 1989 που μας ειδοποίησαν να κάνουμε τις αιτήσεις, μαζεύτηκαν
χιλιάδες αιτήσεων. Με την καθυστέρηση 10 ετών το 1999 ο αριθμός των αιτήσεων
μειώθηκε κατά 90%.
Η φήμη που διέρρευσε την εποχή εκείνη, γι’ αυτές τις αποζημιώσεις, ήταν
ότι τα χρήματα αυτά προήλθαν από τον χρυσό που ανακαλύφθηκε σε τράπεζες της
Ελβετίας και προερχόταν από την κατάσχεση χρυσού και άλλων πολύτιμων
αντικειμένων από τους αιχμαλώτους των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Στην
πλειονότητά του αυτός ο χρυσός προερχόταν από τους Εβραίους, αλλά και
κρατουμένους άλλων εθνικοτήτων.
Η ελληνική πολιτεία με τίμησε με την αντιστασιακή σύνταξη και αυτό
αποτελεί αναγνώριση της προσφοράς μου στα χρόνια της κατοχής. Το 1985 ψηφίστηκε ο νόμος 1543 για
την συνταξιοδότηση αγωνιστών της εθνικής αντίστασης. Στις 23/5/1988 υπέβαλα
αίτηση προς τη Νομαρχία Φωκίδας και μου ενέκριναν 30% αναπηρία από δυσκαμψία
στη σπονδυλική στήλη. Αυτή η αναπηρία κρίθηκε μόνιμη, από το πόρισμα της
αρμόδιας Υγειονομικής Επιτροπής, και προκλήθηκε κατά την διάρκεια της
αιχμαλωσίας μου στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η σύνταξη αυτή ορίστηκε
στις 14.770 δρχ. το μήνα.
Το έτος 2007 η εκπομπή ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ με επικεφαλής το
δημοσιογράφο κ. Σ. Κούλογλου επισκέφθηκε τη Φωκίδα και πήρε συνεντεύξεις από
μένα και από άλλους αγωνιστές της περιοχής σχετικά με τις συνθήκες διαβίωσής
μας κατά τη διάρκεια του πολέμου, την οργάνωση των αντιστασιακών οργανώσεων,
τον τρόπο σύλληψής μου και τις μετέπειτα ταλαιπωρίες μου στα στρατόπεδα
συγκέντρωσης στη Γερμανία. Η εκπομπή με θέμα «Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ -
Μέρος 2o:Τρόμος και Αντίσταση στο Γ' Ράιχ - Μέρος 3o:Η Πικρή Απελευθέρωση»
προβλήθηκε στις 8-11-2007 στην ελληνική τηλεόραση.
 |
| Με το Δήμαρχο Άμφισσας το 2008 |
Επίσης ο Δήμος Άμφισσας, στις 23 Νοεμβρίου 2008, στα πλαίσια του εορτασμού
της Ημέρας Ενωμένης Εθνικής Αντίστασης με τίμησε με εύφημο μνεία και
αναγνώστηκαν στο κοινό τμήματα του βιβλίου μου της Α’ έκδοσης.
