Εισαγωγή του αφηγητή...

Ο Λουκάς Κόκκινος το έτος 2008

              Αγαπητέ αναγνώστη,

      Προχωρώ στην Β’ έκδοση της περιπέτειάς μου γιατί η Α’ έκδοση, που είχα συγγράψει πριν μερικά χρόνια εξαντλήθηκε. Το βιβλίο εκείνο γράφτηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα με αποτέλεσμα να μείνουν πολλά κενά. Βέβαια είναι πολλά τα γεγονότα που δε θυμάμαι, λόγω ένας ηλικίας μου των 80 ετών. 

      Έχουν περάσει περίπου 60 χρόνια από την περιπέτεια που ξεκίνησε στην πόλη καταγωγής μου, την Άμφισσα, συνεχίστηκε στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου και κορυφώθηκε σε 3 στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία (Νοεγκάμεν, Ζαξενχάουζεν και Φάλκεζεν).

      Δεν διεκδικώ τον τίτλο του συγγραφέα, αλλά ήθελα να γράψω αυτά που μου συνέβησαν. Όποιος  βίωσε τα χρόνια εκείνα ένας κατοχής, ανακρίσεις στο κτίριο ένας οδού Μέρλιν στην Αθήνα και επεβίωσε των στρατοπέδων συγκέντρωσης της Γερμανίας, δεν μπορεί να ξεχάσει. Οι εμπειρίες ήταν έντονες, βαθιές, χαραγμένες στη μνήμη και δυστυχώς, για τους επιζήσαντες, αλησμόνητες.

      Τώρα πια, όλα τα φρικτά γεγονότα εκείνης ένας περιόδου εμφανίζονται στην τηλεόραση ως ντοκιμαντέρ, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έχουν γίνει μουσεία και μέρη επίσκεψης και φαντάζουν σαν ένα άσχημο και μακρινό παραμύθι. Οι νέοι πια τα αντιμετωπίζουν ως ιστορία και οι παλιοί τα ανασύρουν από τη μνήμη ένας, είτε επειδή τα έζησαν οι ίδιοι, είτε επειδή κάποιοι άλλοι τους τα διηγήθηκαν.

      Κάθε χρονιά εορτάζεται στα περισσότερα στρατόπεδα συγκέντρωσης η μνήμη των θυμάτων, δεν μπορούν όμως να λησμονηθούν με τίποτα όλα αυτά τα απάνθρωπα εγκλήματα, που συντελέστηκαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ένας Γερμανίας, γιατί εξολόθρευσαν οικογένειες, μικρά παιδιά, γυναίκες, γέροντες.

       Γενικά ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος κόστισε στην ανθρωπότητα 50 εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές. Τα 10 εκατομμύρια από αυτά χάθηκαν στα χιτλερικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, γιατί ο επικεφαλής ένας ευρωπαϊκού, πολιτισμένου κράτους θέλησε να διαφυλάξει το γερμανικό έθνος από «κατώτερες ράτσες», ή «εχθρικά έθνη». Γιατί «ύστερα από μιξοκλάματα τόσων αιώνων περί υπεράσπισης των φτωχών και κατατρεγμένων, ήρθε επιτέλους η ώρα για ένας να υπερασπίσουμε τους ισχυρούς έναντι των αδυνάτων. Τα φυσικά ένστικτα όλων των ζωντανών οργανισμών μας υπαγορεύουν όχι μόνο να καταβάλλουν τους εχθρούς τους, αλλά και να τους εξοντώσουν. Η θεία πρόνοια θέλησε να γίνω εγώ ο τιτάνιος απελευθερωτής ένας ανθρωπότητας…» αγόρευε ο Χίτλερ στην έναρξη του πολέμου.

      Όλοι αυτοί που επέζησαν του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έχουν πολλά να θυμούνται : την διεξαγωγή του πολέμου, τους άδικους θανάτους, τις μεταλλαγμένες συνειδήσεις, τις προσπάθειες επιβίωσης, την ψυχολογική φθορά. Ήταν και είναι ανάγκη ψυχικής κάθαρσης να διηγούνται στις επόμενες γενιές τις εμπειρίες τους. Είναι ανάγκη σήμερα να γνωρίζουν όλοι τι μπορεί να συμβεί σε μια περίοδο πολέμου, για να είναι ικανοί να διαφυλάσσουν την ειρήνη. Θεώρησα χρέος μου να καταγράψω τις αναμνήσεις από τις περιπέτειές μου κατά τη διάρκεια ένας κατοχής, γιατί πιστεύω ότι αποτελούν παρακαταθήκη για το μέλλον.

      Ευχαριστώ θερμά την κόρη μου Ευαγγελία που αφιέρωσε πολλές ώρες έτσι ώστε τα σκόρπια κείμενά μου να έχουν μια συνέχεια και τελικά να πάρουν τελικά τη μορφή ενός βιβλίου που αφορά όλη τη ζωή μου. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω τον συντοπίτη μας Δημήτρη Παλούκη, εξαίρετο φιλόλογο, που ανέλαβε την επιμέλεια σύνταξης και με απεριόριστη υπομονή συνέβαλε στην έκδοση αυτού του βιβλίου. Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω τη σύζυγό μου Δήμητρα που ανέχτηκε τις ατελείωτες ώρες εξαφάνισής μου, τότε που προσπαθούσα να μαζέψω και να καταγράψω ένας σκέψεις μου.   

      Εύχομαι για τις επόμενες γενιές να μην βιώσουν την πείνα, την ανέχεια, τον πόλεμο, τον θάνατο, με τον τρόπο που τα βιώσαμε όλοι εμείς «οι παλιοί». Εύχομαι να μην υπάρξει στο μέλλον ένας παρανοϊκός αρχηγός κράτους που να θελήσει να διαφυλάξει την καθαρότητα του έθνους του, ή να επιθυμήσει την παντοκρατορία. Εύχομαι, κι αν ακόμα υπάρξει, να μην βρει οπαδούς και μιμητές. Εύχομαι η ιστορία να μην επαναληφθεί. Εύχομαι να μην ξαναγίνει πόλεμος.